نامه‌ای به معلمان تازه‌کار

بزرگ‌ترین چالش در شغل آموزگاری این است که از فرسودگی شغلی جلوگیری شود و دانش‌آموزان شما شاید تنها دلیل اصلی این فرسودگی شغلی نباشند. منفی‌گرایی والدین، فشارهای اجتماعی، منابع محدود، قوانین محدود کننده، والدین دوگانه‌ای که یا خیلی درگیر فرآیند آموزش فرزندشان هستند یا اصلاً توجهی ندارند؛ این‌ها موارد تهدید کننده‌ای هستند که می‌توانند همچون آب روی آتش، شعله علاقه شما را خاموش کنند.
شاید تجربه مواجهه با افرادی که شغل‌تان را زیر سؤال می‌برند و شما را نصیحت می‌کنند که شغل دیگری انتخاب کنید، داشته‌اید. اخباری هم که می‌شنوید ممکن است از داستان‌های سوزناک ناامیدی آموزگاران پر شده باشد. اما زیر ابرهای گرد و غبار نارضایتی، هنوز هم معلمانی هستند که عاشقانه کارشان را دوست دارند. اشتیاق ما برای تدریس نه اتفاقی است و نه ما موجودات عجیب و غریبی هستیم. معلمان موفق می‌دانند که شرایط مهم است اما واکنش ما در این شرایط خیلی مهم‌تر است که منجر به فرسودگی شغلی نشود.
خیلی ساده‌لوحانه خواهد بود اگر فکر کنیم که موقعیت‌ها روی اشتیاق ما برای تدریس تأثیر نمی‌گذارند. آن‌ها تأثیر می‌گذارند اما کار ما را تعریف نمی‌کنند. برای مثال، کنون شلدون و سونجا لیبومیرسکی (۲۰۰۷) در پژوهش‌های فراتحلیلی مربوط به سلامت روان بیان کردند که شرایط محیطی فقط ۱۰ درصد روی اختلاف معیار بهزیستی افراد تأثیر می‌گذارد. در حالی که ۴۰ درصد تأثیر را از عملکردهای روزانه می‌گیریم و ۵۰ درصد باقی‌مانده از ژنتیک تأثیر می‌پذیرد.
در دهه اخیر من به تعدادی فعالیت‌های روزانه تکیه کرده‌ام که اشتیاقم را به آموزندگی حفظ می‌کند. بعضی از این فعالیت‌ها را در تحقیق‌هایم در حوزه
روان‌شناسی مثبت‌گرا پیدا کرده‌ام. بقیه را از راه تجربه‌های سختی آموخته‌ام که از همان ابتدا، برعکسِ رفتارهای اشتباه خودم یا دیگران عمل کرده‌ام. همه این‌ها از یک هسته فلسفی ریشه می‌گیرد: «سلامت روان و اشتیاق و توانایی پیشرفت من، همگی تحت کنترل خودم است». برای شما هم این چنین است. چنان‌چه می‌خواهید یک معلم با اشتیاق باشید، این مشعل‌های اشتیاق را تمرین کنید و به کار ببرید:

یک گروه مثبت پیدا کنید

چرا در هر مدرسه‌ای دو گروه معلم داریم؟ گروهی که عاشق کارش است و گروهی که از آن خسته شده است. هر دو گروه معلمان معمولاً با یک گروه از دانش‌آموزان کار می‌کنند، در یک موقعیت هستند و تعداد روزهای یکسان کار می‌کنند.
بهترین کاری که شما به عنوان یک معلم تازه‌کار می‌توانید انجام دهید، این است که در محل کار خود همکارانی را پیدا کنید که هنوز عاشق کار خودشان هستند. کهنه کارهایی را که هنوز خسته نشده‌اند، پیدا کنید. به من اعتماد کنید. شاید ما خیلی دور و بر ناهارخوری معلمان یا سخنرانی‌ها نپلکیم اما پشتیبان شما هستیم. اطراف خود را با این افراد پر کنید، از آن‌ها بیاموزید و از آن‌ها سؤال بپرسید. وقتی خسته می‌شوم، با همکارانم یک نوشیدنی می‌خورم یا با دارلن ، معلم با سابقه‌ای که هنوز بعد از چهل سال عاشق کارش است، ملاقات می‌کنم. با هرکسی که وقت می‌گذرانید، همان می‌شوید. با دقت انتخاب کنید.

خوبی‌ها را سرقت کنید و بدی‌ها را انبار نکنید

آموزش در اطراف پیشرفت و بهینه‌سازی ساخته شده است. ما دانشی را می‌سازیم که دانش‌آموزان آن را نمی‌دانند. ما کمبودهای مهارتی را شناسایی می‌کنیم. ما در جستجوی رشد هستیم. برای انجام این کارها باید بدانیم که چه چیزی کافی نیست. چه چیزی غلط است. چه چیزی را نداریم و سپس تعصبات منفی طبیعی انسانی خود را جمع کرده و ذهن خود را راهنمایی می‌کنیم تا روی مشکل مورد نظر تمرکز کند. بدین ترتیب بهزیستی ما از بین می‌رود. اما اینجا یک فرقی وجود دارد: «معلمان مشتاق، مشکلات آموزش را نه نادیده می‌گیرند نه انبار می‌کنند». ما ثانیه‌های کمیاب زندگی را صرف نشخوار اشتباهات گذشته و مرور ناامیدی‌های حال حاضر نمی‌کنیم.
ما نگهبان هستیم نه انبارکننده. همچنان بدی‌ها را می‌بینیم و هدایت می‌کنیم. اما ما فقط خاطراتی را که سزاوار نگهداری است، جمع آوری و تقویت می‌کنیم. مانند دانش‌آموز سختی که موفق شد یا نظر کودکی که ما را به خنده واداشت. ما انتخاب می‌کنیم زمان خودمان را صرف صحبت کردن در مورد این کنیم که چه چیزی خوب پیش می‌رود و چه رشدی را می‌بینیم. مهم نیست چقدر ضعیف باشد. هدف اخلاقی را که باعث هدایت ما به سمت معلمی شده است، دوباره زنده
می‌کنیم و این کار را با یک هدف خوب انجام می‌دهیم: «همان انعطاف‌پذیری که افراد از هیجان‌های مثبت گرفته‌اند تا از پس تجربیات دشوار برآیند». (توگاد و فردریکسون ،۲۰۰۴)
قدم اجرایی دقیقی می‌خواهید؟ ۲۴ ساعت بدون کوچک‌ترین شکایتی سر کنید. اگر این زمان را سپری کردید و موفق شدید، یک ساعت بیشتر ادامه دهید. البته که نشان دادن بی‌عدالتی یا خواهان تغییر بودن، تا زمانی منصفانه است که به جای اینکه فقط غر بزنید، حرکتی کنید. این چالش نه تنها فقط بیان‌گر این است که چقدر خوب می‌توانید هیجانات مثبت را جمع کنید؛ بلکه به شما کمک می‌کند تا زمینه‌های منفی که سعی می‌کند انرژی شما را پایین بیاورد، شناسایی کرده و از آن دوری کنید.

بخشش

آموزش از ما می‌خواهد تا مسیر بهتر بودن را هموار کنیم. در نتیجه ممکن است معلمان با عدم تطابق بین توقعات بالا و فراگیرانی که هنوز در حال یادگیری هستند، برخورد کنند. گاهی اوقات این اتفاق منجر به شکل‌گیری نارضایتی می‌شود. خشم نشخوارکننده‌ای را که ناشی از عدم تطابق رفتار فرد با خواسته ما است، درون خود نگه می‌داریم.
برای سال‌ها من خشمی را درون خودم نگه داشتم. در مورد دانش‌آموزانی که با من و با بقیه خوب نبودند، نشخوار فکری داشتم. وقتی مادری به من می‌گفت که به درد حرفه معلمی نمی‌خورم، حسابی می‌سوختم. چرا؟ یک لحظه صبر کنید؛ چون به دخترش تکلیف داده بودم. من خواب خودم را به خاطر حرف‌های پرخاشگرانه و منفعلانه همکارانم که مرا “پسر طلا” (خودشیرین) با لحن بدی خطاب می‌کردند، از دست داده بودم.
خشم مانند اسید است که ظرفش را می‌خورد. در مورد من این ظرف، سلامت روانی من بود. در نهایت من ارزش بخشش را فهمیدم. احساساتم را درباره
ستم‌گری یا عصیان برای کاهش خشمم، دوباره ارزیابی کردم. من متوجه شدم تنها کسی که از این خشم آسیب می‌بیند، فقط خودم هستم. در نتیجه بر روی چهارچوب‌بندی دوباره ذهنم کار کردم و به خودم یادآوری کردم که نمی‌توانم گذشته یا دیگران را کنترل کنم. من زمان گذاشتم و در مورد اینکه چه چیزهایی و چرا مرا ناراحت می‌کند، نوشتم و سپس کاغذ را دور انداختم و از آن عبور کردم. علاوه بر این، من یاد گرفتم تا از طریق تمرین‌های ذهن‌آگاهی خودم را به خاطر تمام اشتباهاتم ببخشم.

صاحب هم اکنون و آینده خود باشید

یکی از مهم‌ترین تغییراتی که یک معلم تازه‌کار می‌تواند داشته باشد، این است که از ایده‌آل‌گرایی به واقعیت‌گرایی برسد. ما فرض می‌کنیم که واقعیت‌گرایی یعنی از نارضایتی یا سست بودن دست برداریم. اما نوعی از واقعیت‌گرایی که من اینجا مد نظرم است، چیزی است که ما بیشتر از هر چیزی برای سلامت روان خودمان مسئول آن هستیم.
قسمت عظیمی از این تغییر، به قبول کردن کنترل درونی مربوط است. فهمیدن اینکه موقعیت‌های ما تحت تأثیر رفتار و عملکرد ماست. پژوهش‌های بسیاری نشان داده است کسانی که یک جایگاه کنترل درونی اتخاذ کرده باشند، بیشتر از فرآیندهای حل مسأله استفاده می‌کنند. فشار روانی کمتری را در محل کار تحمل می‌کنند و رضایت شغلی بیشتری دارند.
معلمانی که از کنترل درونی برخوردارند، مشکلات کمتری با دانش‌آموزان، مدیران و والدین دارند و از مشکلات انضباطی و درگیری‌های کمتری برخوردارند.