در ۱ آبان ماه اولین کوهپیمایی مان را همراه با همکلاسی ها و معلمانمان تجربه کردیم.
صبح با والدین خود به محل قرار آمدیم و تا آمدن دوستانمان منتظر ماندیم.
سپس با کمک معلم هایمان وسایل ها را بین خودمان تقسیم کردیم تا هرکسی در این همنوردی سهمی داشته باشد. آقای فیروزی برایمان از قوانین کوه گفت از همدلی و مراقبت از خودمان و دوستانمان.
در مسیر از روی برگ های خشک شده پاییزی رد شدیم تا صداش خش خش آن ها روحمان را نوازش کند و دوباره به یاد بیاوریم در چه فصل زیبایی پا به آنجا گذاشته ایم.
حتی قارچ های سمی هم دیدیم!
کمی استراحت کردیم و در کنار یکدیگر خوراکی هایمان را خوردیم و گوش سپردیم به سخنان پرمهر آقای فیروزی که از نعمت های بیکران خداوند می‌گفتند، که ما باید شکرگزار آن‌ها باشیم.
مسیر سنگلاخی خود را ادامه دادیم و در مسیر نیز گاهی دست همنوردهایمان را میگرفتیم تا از سختی های راه گذر کنند تا دوستی و همدلی را بار دیگر معنی کنیم.
استراحتگاهمان زیبا بود وقتی به آنجا رسیدیم چوب جمع کردیم تا آتشی به پا کنیم و همبرگرهایی که بهمان چشمک میزدند را نوش جان کنیم.
به قول یکی از بچه ها آقای فیروزی شما بهترین همبرگرهای دنیا را میپزید.
سفره هایمان تک نفره نبود، جمع بودیم کنار هم دور سفره هایمان سفره هایی از جنس مهربانی.
ناهارهایمان را که خوردیم دستی به روی طبیعت کشیدیم و زباله ها را جمع کردیم.
به رسم همیشگی عکس دسته جمعی گرفتیم و از معلم هایمان قدردانی کردیم.
و به آغوش خانواده هایمان که در پایین کوه منتظرمان بودند برگشتیم.
خداقوت سلاله‌ای ها
بدون دیدگاه